Lees hier de column die Floor Rusman voordroeg op het lustrum van happyChaos op 18 december 2010 in de Balie.
Voor meer mensen in deze zaal zal gelden dat de ‘grote politieke instabiliteit’ waarover Felix Rottenberg tien jaar geleden sprak, samenviel met het begin van een grote persoonlijke instabiliteit die ook wel de adolescentie wordt genoemd. Mijn kindertijd, en die van meer jongere chaoten, viel samen met de jaren negentig, de jaren waarin, volgens 2Unlimited, no valley too deep en no mountain too high was. In deze jaren, die door de filosoof John Gray een ‘vakantie van de geschiedenis’ zijn genoemd, leken de grote problemen te zijn opgelost. Op het jeugdjournaal drongen wel berichten door over mensen die in verre buitenlanden met elkaar vochten, maar zelfs die hadden vrolijke namen: ‘Hutu’s en Tutsi’s’, het klonk als een band die speelt op kinderpartijtjes. In Nederland was alles rustig. In 1998 verloren de Centrum Democraten van Janmaat hun laatste zetel: de redelijkheid had gezegevierd, zag ik op het televisiescherm terwijl ik tevreden met een zak gummibeertjes op de bank zat. De vijf miljard jaar die de aarde restte, zou Nederland geregeerd worden door VVD, PvdA en D66. Zinloos geweld was het enige waarover we ons nog zorgen hoefden te maken, naast de dreigende komst van de Betuwelijn.